آه از این زندگی

بعضی آدم ها مثل گل رز میمونن، با عمر کوتاه، میان تو زندگیت و بهش رنگ و بو میبخشن، صدای خنده هاشون تو گوشت میمونه همیشه، ممکنه مثل پدر مادر نزدیک نباشن بهت اما شاید یه سری چیزا رو خیلی بهتر از اون ها بفهمن، ممکنه مدت زیادی نباشه بشناسیشون هااا، اما جلوشون راحت میزنی زیر گریه، این آدم ها تار و پود وجودشون از محبته، از عشقه، بدی های آدم ها رو نمیبینن، اونچیزی که میبینن فقط و فقط روشنی و خوبی آدم هاست... با رفتارشون بهت درس زندگی میدن، نه اینکه بخوان به کسی چیزی یاد بدن هااا، نه! رفتارشون نوره، وجودشون نوره، سرتاپاشون برکته، وقتی هستن خنده و لبخند میاد و مشکلات حل میشه، چقدر خوشحالم که خانم ف رو شناختم، شاید حتا یک سال هم نشد، اما همین مدت کوتاه هم اونقدری بود که به زندگیم جهت داد... 

همین که شنیدم ممکنه چندوقت دیگه بره غم نشسته یه گوشه از دلم، خدا  یه جای خلقتو کم گذاشته، یه چسب باید به صورت attachement تدارک میدید، بعضی آدم ها رو با این چسب همیشگی میکردی که هیچ وقت نرن...