اگه نویسنده بود داستانو با هه تموم میکرد...

وسط هفت تیر منتظر اتوبوسم, ژو تم لارا فابیانو گوش میدم, از عرض بزرگراه رد میشم و گور بابای پل عابر... وسط بزرگراه هق هق میزنم.گریه میشینم رو سبزه ها و گریه میکنم...

این تلگرام لعنت شده خفه نمیشه,ادمایی که میپرسن چته... میپرسن چی گفت... چی شد آدمایی که دوست دارن عین شهرزاد عشق رو انتخاب کنی و یه هپی اندینگ واسه داستان زندگیت رقم بزنی... خریدای بله برون دستمه و به آخرین جمله ای که دیشب گفتی فکر میکنم... دوست دارم... هردفعه این جمله رو میگفتی کل وجودم میلرزید زیر بار سنگینش... هنوز که هنوزه هم برام مقدسه, به او گفتم نگو حالا, زوده, هروقت زیروبممو دیدی, اخلاقای گهمو دیدی اگه هنوز دوستم داشتی بعد بگو...

حرفای امروز تو گوشمه... به خودت فک کن... تو به خاطر او خیلی چیزا رو گذاشتی زیر پات... مطمئن باش حسرت نمیخوری

چجوری مطمئن باشم؟؟؟ وقتی اون طرف کسی هستش که تو کل این مدت دوستم داشته, کسی هستش که منو ساخته و این منی هست که بیشترش رو اون ساخته, حتا معیارهایی که او رو باش سنجیدم شاید اون بهم داده... کسی که یک سال عزادار نبودنش بودم... کسی که دیر اومد و نوشداروی بعد از مرگ سهراب بود... کسی که هنوزم که هنوزه انقدر زنده س توی من که فراموش نمیشه... کسی که نفس میکشه... از یه خواب زمستونی بیدار شده... کسی که همه منو دیده, تنها کسی که ذهنم و احساسمو براش عریان کرد و همه چیز رو دید و پام وایساد و بنا به شرایطی مجبور شد نباشه... کسی که بهترین حس های دنیا رو باش تجربه کردم همون لعنتی ایه که بهم نشون داد چقدر خاصم و چقدر لایق دوست داشته شدنم... اینکه اگه من جای اون بودم شاید به خودکشی فکر کرده بودم... اینکه دیر رسیدن بدترین حس دنیاست...

اشکامو پاک میکنم از رو چمنا بلند میشم چون تا وقتی که او ی من تو زندگیم هست و تعهد دارم بهش فکر کردن به کسی دیگه ای جایز نیست... عکس دیشبمونو نگاه میکنم رو صورتش زوم میکنم و موبایلمو بغل میکنم و نیمچه لبخندی میاد رو لبام با طعم شور اشکام... به این فک میکنم خدایا من سعی میکنم کار درستو انجام بدم بقیه ش با تو... خودت کمکم کن اونی که به صلاحمه اتفاق بیفته